سربازها به مرخصی می روند
با سرهای تراشیده و پوتین های بد بو
با لودگی
به مسخره می گیرند
ایست خبر دار
و شعار های صبحگاهی را
غرق دررویای بوسه مادر و شامی خوشمزه
جا می گذارند
کابوس کلاغ پر و انفرادی را
کنار جاده
مسافران از پشت شیشه اتوبوس
به آنها لبخند می زنند
از بغل دستی می پرسم
سرباز ها کی به مرخصی خواهند رفت؟
پستچی نامه ها را می دزدید
می خواند
و با لبخندی شیطنت آمیز
دوباره به پاکت ها تف میزد
اودر رویایش
با جادوی سیاه
دنیای سبز و سرخی می ساخت
نا ممکن !
ما نامه هارا بوییدیم
پشت دروازه های صبح
قتلگاه ستاره ها
چشمانم را به دوردستی مه آلود دوختم
در مشتم
نامت را با سه قطره خون نوشتم
ای آزادی!
ای آن دست نایافتنی ترین خواب!
برای رسیدن به تو
پشت دروازه های صبح جان دادیم
قتلگاه مهتاب
آنجا که نوری به رنگ خاکستری می تابد
و بو,بوی خون است
نامت را با همان قطره های خشک شده بر زبان می آورم
بگو ای برادر!
که مردی میان سلولش جان سپرد
و نگاهش را شعله های نیم تابیده از میله ها
پشت دروازه های صبح به جای گذاشت
نامت را با همان قطره های ریخته نوشتم
آزادی!
شکوه دیرباوری که نمی دمد
در نگاه تک تک انسان ها
یادگاری خموش به جای مانده
یادگاری که پشت آن دروازه های متوهم
هنوز به یادت می میرند
در مشت هایم
نامت را با قطره های اشک حک می کنم
ای آزادی!