سرزمین مرگ و شتاب

در سرزمین گا مهای شتاب آلود

شاعرانی بودند

که وقت نداشتند شعر بسرایند

عاشقانی

که وقت نداشتند عشق بورزند

و مردگانی

که وقت نداشتند زندگی کنند

برای مادرم

برای مادرم سه سال عزادار بودیم.سه سالی که خانه را ویران کرد.سه سالی که پدر را  کشت.سه سالی که من  را به جنون کشاند.دیگران که دو سال یا کمتر عزادارند به دیدنمان آمدند.ظرف حلوا را برای ماهیان حوض بردم.خانه را تکانیده بودند.لباس های سیاه و پرچم های عزاداری مادر را درون گنجه ها و کمدها گذاشتند.سه سالی که عزادار بودیم:من و ماهیان.

پروانه ها

له می کنم 

در دستم

پروانه های رنگی

به پیله بر می گردانم

واژه های شعرت  را

رقص کولی

پیچ وخمی رنگین

بر دامن کویر

شاید که  چنین شود روزی

لبخند مردمان

و رقصی کولی وار

زیر مهتاب صحرا

نه به  تمنای سکه ای

تنها برای آنکه دوستش می داری

جوانه

چشم میگشاید جوانه

در کش و قوس خمیازه صبحگاهی

لرزان   از خنکای نسیم

چشم انتظارآفتاب

تا تن بسپارد

شادمانه

گرمای جان بخش نیمروز زمستانی را

و بنوشد

جرعه جرعه

زندگی را

شادی  مبهم ومعصومانه ء

اکتشاف شگفت جهان

در نگاهش

بی خبر

از

هراسی

که می دواند

در رگ های یخ زده زمستان!